ستایش
مرا از بامی پراندند
بر شاخه ای
نه نشستم
اشیاق فرود تو را
بر دل خویش
انتظار نشستم
.
گفتم که می آیی !
موسم آمدن ات را
بیدار نشستم
چشمان من
به در و کوچه و ..
ماند و
اما
تو از آسمان
چشمان
انتظار مرا
مرحم شدی و
فرو نشستی
دستان ستایش خدا را
از نرگس مست تو خواندم
از نو بیدار نسشتم
سجده شکری
واجب دانستم

بناهای آباد گردد خراب                        ز باران و از گردش آفتاب     

پی اَفکندم از نظم کاخی بلند               که از باد و باران نیابد گزند

بسی رنج بردم در این سال سی          عَجَم زنده کردم بدین پارسی

ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از درد توام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادیم بخشیده  از اندوه بیش
همچو بارانی که شوید جسم خاک
هستیم ز آلودگی‌ها کرده پاک
ای تپش‌های دل سوزان من
آتشی در سایه‌ی مژگان من
ای ز گندمزارها سرشارتر
ای ز زرین شاخه‌ها پربارتر
ای در بگشوده بر خورشیدها
در هجوم ظلمت تردیدها
با توام دیگر ز دردی بیم نیست
هست اگر، جز درد خوشبختیم نیست

 كه بدان شعر آزاد گويند . شعري است با وزن عروضي ، منتها مصراع هاي آن مانند شعر سنتي محدود به دو سه و چها ركن نيست و مي تواند كمتر از دو ركن داشته باشد ، قافيه در طرز نيمايي جاي منظم و مشخص ندارد .اشعار نيما و اخوان و فروغ و سپهري بدين شكل است
نمونه :
هديه
من از نهايت شب حرف مي زنم
من از نهايت تاريكي
و از نهايت شب حرف مي زنم
اگر به خانه ي من آمدي براي من اي مهربان چراغ بياور
ويك دريچه كه از آن
به ازدحام خوشبخت بنگرم «فروغ فرخزاد »

زندگي تكثير ثروتي است كه نامش محبت است...